Sınav Annesi...

Eğer evde sınava hazırlanan bir çocuğunuz varsa, bugünkü yazım tam size göre.Tahmin edebiliyorum,çoğumuz bu sürece çok kontrollü ve sakin başladık.Hele ben, 20 senelik öğretmenlik hayatımda, öğrencilerimle her sene bu sınavı yaşamış bir eğitimci olarak, şov yapacaktım. Rakibinden  gelecek her hamleye hazır ve galibiyeti garantilemiş sporcu edasıyla ,sahada yerimi aldım...Artık ben de bir sınav annesiydim...Bu mücadeleden ,yüzümün akıyla çıkacağımdan çok emindim....

  İlk önceleri her şey çok yolundaydı.Süt liman dediklerinden.Havamız arada parçalı bulutlu,bazen beklenmedik bir fırtına ,bazen de yağmurun arkasından çıkan gökkuşağı tadında idi...Daha sonraları o fırtınalar çoğalmaya ,güneşli havalar kendini özletmeye başladı.Ben ise, onu değişen bu hava koşullarına hazırlamaya çalışırken , benim de bu duruma hiç hazırlıklı olmadığım gerçeği ile yavaş yavaş yüzleşmeye başladım.Bir de bizim havamızı etkileyen ahhhh şu pandemi!!!!Sağım solum birden aşılmaz bloklarla kaplanmaya başladı.Oğlum, hiç tanımadığım bir çocuğa dönüştü.Sakin,tuttuğunu kopartan,olaylara bizden çok daha  sağduyu ile yaklaşan çocuk gitti,kaygılı,yüzü gülmeyen,her duruma itiraz hakkını kullanan bir ergen evimizin orta yerine geldi, yerleşti....Yeni çocuk bir değişikti...Gideninde seferinden dönmeyeceği çok belliydi artık!!!Şimdi ben ne yapacaktım?Hani bu maça çok hazırlıydım?Rakibim sağ gösterip,sol vurmaya başlamıştı...Bu saatten sonra oyuncu değişikliği de olmazdı,mecbur ben taktik değiştirecektim..Evet işimiz çok zor, ama imkansız değildi!!!Ve benim bu yeni çocuğa yardımcı olmam gerekiyordu....Yüzüne tekrar ,ona o çok yakışan gülümsemeyi geri getirmeliydim.

               

İlk önce bu mücadelede tek başına olmadığını ,İhtiyaç duyduğu her an “ANNE”demesinin yeterli olduğunu hatırlattım..Gücümüze inanacak , yapabileceklerimizin en iyisini yapmak için tüm gayretimizi gösterecektik.Yaşadığımız olumsuzlukları geride  bırakıp ,önümüze bakacaktık.Bu hayatının ilk sınavıydı , evet...Ama son olmayacaktı ,bunu unutmamalıydı.Hayatın kendisi bir sınavdı ve ben de onunla birlikte anneliğin başka bir yüzüyle sınavımı veriyordum şimdi.Yaşamın kendisi bir sürü kapılardan oluşuyor,her kapı farklı bir dünya ve mücadele..Sen yolunda ilerlemekten asla  vazgeçme...Hedefine ulaştığında , kapıyı çal ve senin için doğru zamanda açılması için bekle...Senin için o kapı muhakkak açılacaktır ,korkma!!!!!Mücadeledeki en kıymetli olan, bitiş çizgisine ne olursa olsun varmak ve o ipi göğüslemeyi bilmektir.Bu mücadelende seni hayranlıkla ve inanarak takip ediyorum....Düşüp,tekrar kalkmanı,bazen hedefe uçarak ulaşma çabanı ayakta alkışlıyorum.Bu zorlu süreçteki  YAŞADIĞIN KORKULARI paylaşıyor ve anlıyorum.Farkında olmadan kendinle yaptığın kavganda daha da güçlenerek ve gelişerek çıkacağını biliyorum.Bazen  yolumu şaşırdığımda, beni de kendime getirme olgunluğunu seviyorum....

Şimdi bana bak..Çoğu gitti ,azı kaldı..Biliyorum ,çok yoruldun.YANINDAYIM UNUTMA.....Sonuç ne olursa olsun,senden tek istediğim ,o sana çok yakışan hayata karşı gülümsemenden ve mücadeleci ruhundan vazgeçmemen...Bitişe ulaşıp ,ipi göğüslediğinde, kenarda seni bekliyor olacağım.SENİ ÇOK SEVEN ANNEN.....

                                 ANNE❤

                                                                   

Anne Sevgisi

HERKESE YETEN ,ARTAN ,HER YERE ULAŞAN,TARİFİ İMKANSIZ,SONSUZ...

Anne kalbi...

SADECE SEVDİKLERİ VARSA ATAN...

Anne sıcaklığı....

EN SOĞUK VE DAYANILMAZ ANLARDA VARLIĞI  İLE ISITAN....

Anne kokusu...

DÜNYANIN EN GÜZEL VE MİSTİK KOKUSU...

Anne nefesi.....

TIKANDIĞIMIZ NOKTADA BİZE ,YAŞAMA KARŞI GÜÇLÜ OLMAMIZI SAĞLAYAN...

Anne eli...

DOKUNDUĞU HER ŞEYE ANLAM KATAN,TÜM ACILARI DİNDİREN, İHTİYAÇ DUYDUĞUNDA SANA GÜÇ KATAN...

Anne evi.....

İÇİNDE HUZUR BULDUĞUMUZ,EN GÜVENDE HİSSEDİP,YUVAMIZ DEDİĞİMİZ,MABEDİMİZ...

Anne kuzusu....

İÇİMDEN BİR PARÇASIN,CANIMSIN DEDİĞİ İNSAN YAVRUSU....BİZ...

Anne tarifi....

İÇİNDE SİHİR OLAN,HER TÜRLÜ DERDE DERMAN,BAŞKA HİÇ BİR YERDE BULUNMASI İMKANSIZ ...

Anne yemeği....

HER LOKMASINDA KARIN DOYURAN,LEZZETİNE DOYUM OLMAYAN,SADECE ONUN ELİNİN DEĞDİĞİ ....

Anne kurabiyesi....

AKŞAM ÜZERİ ÇAYININ VE EDİLEN SOHBETİN YANINA TEK YAKIŞAN...LEZİZ...

Anne çorbası....

İYİLEŞTİRME GÜCÜ OLAN,DOKTORLARIN BİLE REÇETESİNE YAZILAN...

Anne Duası...

EN GÜZEL VE EN ANLAMLI OLAN...

Anne gücü...

SÜPERMENDE,TEMEL REİSTE OLMAYAN,DÜNYAYI YERİNDEN OYNATACAK KADAR KUVVETLİ ,SADECE ONA ÖZEL...

Anne varlığı...

SONSUZ HUZUR,SEVGİ,ŞÜKÜR,MİNNET,AŞK,GÜÇ,DAYANAK,DUA,İYİ Kİ.....

                                        

ANNEMM...SENİ ÇOK SEVİYORUM...NEFESİNİZ VE VARLIĞINIZ SONSUZ OLSUN...

 Gidenlerin arkasından kalan eşyalar..

Hayatınızda asla vazgeçemediğiniz ,sizin için ayrı bir anısı olup değeri paha biçilemez,gözünüz gibi baktığınız,sizden gittiğinde kendinizden bir parçanında onunla birlikte gittiğini düşündüğünüz eşyalarınız var mı?Baktıkça derinlere daldığınız,üstünüze giydiğinizde size başka bir kimlik kazandıran,kulağınıza taktığınızda o gün duyduğunuz tüm seslere farklı bir anlam katan,oturduğunuzda sizi içine hapseden,üstünüze örttüğünüzde anne sıcaklığında sarıp sarmalayan eşyalar....Cansız ama bizde "CAN"bulan parçalar..Benim var...Yaş aldıkça hepsi daha bir değer kazanıyor bende...benimle birlikte sanki onlar da kök salıyor toprağa...

                                     

Çoğunu biz özenerek hayatımıza buyur ederken ,birkaçı da bize miras kalıyor başka kök salmış hayatlardan.Benim için en değerli olanlar,başka hayatlarda varolmuş,olgunlaşmış,çok görmüş, çok geçirmiş , dili olsa da konuşsa nelere şahit oldu da,bugün burada hala dediklerimizden...Gidenlerin arkasından ,bize yadigar kalan eşyalar.....Eşyalarına gözü gibi bakıp,evinin kıymetlisi görüp soy ağacına neredeyse adlarını yazdıracak kadar önemseyen, ilk tanıdığım kişi anneannem oldu.Evine her  gittiğimizde, onun kendi içinde değişmeyen ev düzeninde, eşyaları ve bizim aramızda kurduğu garip dengeye anlam veremezdim.Benim için o dönemde her şeyin değişmesi bir keyifti çünkü ,daha güzeli daha yenisi gelecekti.Neden bu kadar kıymet verirdi ki insan eşyasına .???.Anneanemin ,salonundaki bordo koltuklarında her oturup kalktığımızda ,bir insanın saçlarını okşar gibi o kadife minderleri elleriyle düzeltmesini,sallanan sandalyede otururken ,ritmini yakalayamazsan niçin keyif alınamayacağını,gardırobunda kullanmadığı, bunları artık versene dediğim çantalarını neden önemsediğini zaman içinde anladım...Hepsi  kendisinden bir parçaydı,en önemli anlarının şahitleriydi ...O bordo koltukta otururken kutlamışlardı abimin ilk yaş gününü, duvardaki saat teyzemin ilk maaşı ile aldığı hediyeydi ,yıllar önce zamanı göstermeyi bıraksa da ,anneannem bırakmamıştı onu ,çünkü kızının ilk alın teriyle alınmıştı...Hepsi ona ,geçmişini,bizi,kendini hatırlatıyordu....Yemek masasının üstünde bir avizesi vardı.Eve girdiğinizde sizi karşılayan ,yandımı eve başka bir ruh kazandıran...Tüm zerafeti ile tavandan bize bakan...Bunu bana versene Zeynocum dediğimde,hep aynı cevabı verirdi..."Ben öldükten sonra.."Ölene kadar hepsi benimle,sonra isteyen istediğini alır.....Öyle de oldu...

                                                       

Anneannem, 2 sene önce bize ve evine veda ederek son yolculuğuna çıktı.Beklenmedik bir anda ,tüm hayatının tersine çok sade ve sessiz  bir gidişle..Çok hızlı oldu onu kaybetmemiz.Bir vardı ve bir gün sonra yok... hepimiz o çok sevdiği evinde toplandık.Yine her şey yerli yerinde ama bir eksikle....O koltuklara oturduk ,kalktık,  kimse sonra düzeltmedi koltukları ,sallanan sandalye bir öne geldi,bir arkaya....Vitrindeki tabaklar masalara kondu,kalktı..Yine bir eksikle....Her birimize bir eşya hatıra kaldı. O masanın üstündeki avize  şimdi benimle...Evimde....Tüm ruhu ile benim evimi aydınlatıyor ....Her yandığında ben, Zeyno diyorum içimden,”hoşgeldin”.Gidenlerin arkasından kalan eşyalar ,onların bizde devam eden hayatları,bizden sonra başkasında....BİRAZ HÜZÜN,BİRAZ MUTLULUK......